Egunerokoan gorabeherak ugari izaten ditugu: garaipen txikiak, tristurak, gorakadak eta kolpeak. Bidean galtzen garenean edo indarrik gabe geratzen garenean, bada gure alboan isilean agertzen den jende mota bat. Askok “pertsona urdinak” esaten diete: ez direlako zarata handiz etortzen, baina beren presentziak lasaitasuna eta babesa ekartzen dizkigulako.
Entzutea, laguntza handiena
Pertsona horiek ez dute zertan gure arazoak konpondu edo erantzun magikorik aurkitu. Batzuetan, entzutea bera da oparirik handiena. Beste batzuetan, elkarrekin hitzik gabe eserita egotea da behar dugun guztia. Haien gerizpean, zama astunak arinago bihurtzen dira, eta gure kezkak epairik gabe entzunak izatea, askatzaile.
Bada pertsona horietan zerbait berezia: gure espazioa errespetatzen dakite, geure burua izaten uzten digute eta beldurrik gabe partekatzeko aukera ematen digute. Horregatik, haiekin egotea ez da inoiz deserosoa. Entzule onak dira, baina baita isiltasuneko bidelagun leialak ere.
Beste ikuspuntu batetik begiratzen laguntzen digute; gure begiek ikusten ez dutena ikusarazten. Horrek indarra ematen digu, eta batez ere, gogorarazten digu ez gaudela bakarrik. Babes emozional hori da askotan gure urratsak aurrera egiten laguntzen dituena.
Galdera bat airean
Denok izan ditzakegu gure bizitzan horrelako pertsonak, eta baliteke gu geu ere beste norbaitentzat “pertsona urdin” izatea. Eta hor geratzen da hausnarketarako galdera: zuk ba al duzu zure ondoan horrelakorik? Eta zu, agian, norbaitentzat babes hori al zara?
