Barakaldoko Bizkaia Arena berriro ere euskal musikaren bihotz taupadatsua izan da. Fair Saturday fundazioak urtero antolatzen duen “Ura Bere Bidean” ekimenak herritarren ilusioa, euskararen indarra eta musikarien batasuna uztartu zituen berriz ere, Fernando Velazquezen zuzendaritzapean.
Publikoaren erantzuna ikusgarria izan zen: sarrerak ordu gutxitan agortu ziren, eta ez da harritzekoa, aurten ere 26 euskal proiektu eta 38 emakume abeslari igo baitziren oholtzara. Guztiek Bilboko Orkestra Sinfonikoarekin (BOS) partekatu zuten agertokia, bi ordu eta erdiko ikuskizun aparta eskaintzeko.
Giro bero eta komunitatearen indarra
Aretoa 18:00etan zabaldu zenean, jada poteo-giroa eta irrika sumatzen ziren BECeko korridoreetan. Iluntzeko lehen notak Valtos talde eskoziarraren eskutik iritsi ziren, musika gaeliko eta elektronikoaren arteko nahasketa bereziarekin. Sarrera atzeratu bazen ere, jendearen grinak gainditu zituen eragozpenak.
20:15ean, Iban Garatek hartu zuen mikroa. Bere mezuak, hunkigarria eta zuzena, jaialdiaren arima laburbildu zuen: «Euskararen eta euskal kulturaren festa bat da hau, belaunaldiak elkartzeko topaleku bat». Garatek, gainera, Palestinarekiko elkartasuna gogorarazi zuen, txalo zaparrada artean.
Lehen doinuek piztutako emozioa
Ikuskizuna Neomak taldearen ahotsekin hasi zen, emakumezkoen energiak oholtza astinduz. Ondoren, Xabi Solanok hartu zuen lekukoa, publikoa berehala kutsatuz “gau eta egun euskaraz bizi nahi dut” oihukatzen zuen bitartean.
Baina gauaren lehen mugarri hunkigarria Eñaut Elorrieta eta Aiora Renteriaren eskutik etorri zen. “Mendigoxaliarena” kantatu zuten Lauaxetaren hitzei bizitza berria emanez; Velazquezen orkestrazio zinematografikoak unea handitu zuen eta publikoak, zutik, oihuka eskertu zuen.
Estilo eta belaunaldien elkargunea
Euskal musikaren aberastasuna inoiz baino agerikoagoa izan zen: gazte berriak eta beteranoak, rocka eta folk-a, triki eta elektronika. Sukena talde oñatiarrak publiko osoa abestera gonbidatu zuen “Oroitzen”-ekin, eta bi ahizpen arteko besarkada zintzoak emozioz bete zuen aretoa.
Gero, Olatz Salvadorren “Basan” moldaketa finak harridura eta lilura sortu zituen; bere ahots belusaren eta BOSeko sokaren arteko uztarketa poetikoak entzuleak txundituta utzi zituen.
Euskal lurralde guztiak oholtzan
Emanaldiak Euskal Herriko txoko guztiak bisitatu zituen: Beran, Jokin Pinatxok “Udazken egun hura” abestu zuen, bere osabari eskainitako oroitzapen gazi-gozoa. Ondoren, Mikel Urdangarinek hartu zuen lekukoa “Lisboa”-rekin, Gorka Urbizuren hutsunea estaliz emozioz.
Bengoren “Denbora” momentu berezia izan zen: orkestra eta abeslariaren arteko fusioan dantza eta sentiberatasuna bat egin zuten.
Eta, noski, ustekabeak ere izan ziren: Mabü eta Txarlie Solanok piano hutsez “Txoriak txori” kantatu zuten, eta BEC osoa isildu zen entzun nahian.
Emozio gorena: aitak eta alabak elkarrekin
Gaueko unerik hunkigarrienetako bat Latzen taldeko Aitor Uriarteren eskutik etorri zen. “Laztana” interpretatzen ari zela, pantailan neskatila baten irudia agertu zen: “Aupa aita” zioen kartela. Bere alaba Izar zen. Oholtzara igo eta biak elkarrekin abestu zuten amaiera arte. Elkarri begiratuz eta besarkatuz, publiko osoa negar malkotan jarri zuten.
Festa eta energia: oholtzatik harago
Euskal musikaren indarra Gozategi, Süne, Gatibu eta En Tol Sarmiento taldeen eskutik lehertu zen.
Gozategik triki doinuen medley batekin piztu zuen dantza, Süne-k “Txitxarro” abestiarekin BEC hankaz gora jarri zuen, eta Gatibuk bere azken parte-hartzea iragarri zuen “Agur kapitaina”-rekin, maleta eskuan, agur sinboliko baten irudian.
Azken txanpan, Zea Maysek eta 38 emakume abeslarik “Elektrizitatea 25” interpretatu zuten, indar eta ahots femeninoa oholtzaren erdigunean jarriz.
Euskal musikaren ur-bidea, etengabea
Fernando Velazquezek, BOSek eta Bilboko Koral Elkarteak maila artistiko gorena eman zioten gauari. Bihar izango da bigarren pasea, eta abenduaren 13an, Donostiako Illunben, “Ura Bere Bidean Kantuz” izango da, beste 25 euskal proiekturekin.
Fair Saturday fundazioaren ekimenak handitzen eta hunkitzen jarraitzen du urtez urte. “Urak bere bidea egiten du, baina gure musikak ez du etenik izango”, adierazi zuten antolatzaileek.
BECetik irteterakoan, publikoaren aurpegietan gauza bera antzeman zen: euskal musikaren komunitatea bizirik dago, eta bere urak, oraindik, luze joko du.
