Astearte honetan zendu zen Luis Gasca donostiarra Zinemaldiaren zuzendari izan zen 1977an eta 1981 eta 1983 artean, eta zinema, komiki eta irudi adituak izan ziren. Nazioarteko Zinemaldian, adibidez, ‘Star Wars’ sagaren lehen zatiaren estreinaldi europarra Gipuzkoako hiriburuan egitea lortu zuen. 25. edizioa izan zen, eta Harrison Ford eta Carrie Fisher izan ziren bertan. George Lucas falta izan zen, beste ikono bat izango zen film baten xehetasunak amaitzen ari zena: ‘En busca del arca perdido’.
Koldo Landaluze, ‘Star Wars. IX. atala: Skywalkerren igoera, honela kontatzen zuen: “1977ko irailaren 17an, larunbatean, 9:00etan, lehen aldiz proiektatu zen film ikoniko hau, gerora 21:00etan eta 22:30ean jada desagertuta zegoen Astoria zineman gozatu ahal izan zena. Oroitzapenaren erretinan TVEko zuri-beltzeko erreportariaren irudia inprimatuta dago oraindik, filmean agertzen ziren pertsonaia eta maskarak ikus-entzuleei erakusten zizkiena. Esku-hartze katodiko hartan, erreportari horrek ondorengorako utziko zuen R2D2 robot txikiaren izena berrasmatzea, ‘Gillito’ bezala”.
Bere beste ondare handietako bat Komikigunean dago, Koldo Mitxelena Kulturuneak hartzen duen kontsultarako eta ikerketarako gunean, komikigile honek bere bizitza osoan zehar bildutako funtsez osatua. Benetako bitxiak daude.
1933an Donostian jaioa, Zuzenbidean lizentziaduna, Luis Gascak beste gai batzuetako ikasketak ere egin zituen: publizitatea, Turismoa, Soziologia, Psikologia, Kazetaritza… Gazte-gaztetatik erakutsi zuen istorio grafikoekiko grina. Argitalpen askotan kolaboratu zuen, eta 50 erakusketa tematiko baino gehiago egin ditu komisariotzan. 2012ko fantasiazko eta beldurrezko Zinemaren Astean ere lan teorikoa eta ikertzailea egin zuen.
“Beti pentsatu izan dut paperaren iragankortasunean. Gure amen obsesio hori zen, denok asko maite duguna, baina noizbait hainbeste gorrotatu duguna, eskolatik, unibertsitatetik edo soldaduskatik iristen zinenean, dena zakarrontzira bota nuela ikusten zenuela, traste zaharrak zirela pentsatuz. Papera beti botatzen zen, eta astakeria bat iruditu zait, aberrazio bat “, azaldu zuen 2011ko urtarrilean, Koldo Mitxelenari bere komiki-bilduma eman zionean.
Orduan kontatzen zuen gazte-gaztetatik saiatu zela ahal zuen guztia biltzen. Hala, Rafael Munoa ilustratzailearen bitxi-dendara egindako bisita ugariak nabarmendu zituen. “Orduan aurkitu nuen ‘Pinotxo’ aldizkaria, Munoak bilduma osoa zeukana, eta esaten nion egunen batean museoren batean egongo zela, nahiz eta ezinezkoa iruditzen zitzaigun komikiaren museo batean pentsatzea, munduan ez baitzegoen inor hori ikertzen zuenik, ezta lan hori erraztuko zuen corpusik ere”.
Ez zegoen komikiari buruzko libururik, ez hiztegirik, ez Internetik… Bere obsesioa zen beste gauza batzuei orduak kentzea, etxeetan zegoen hondoratzearen hondarrak salbatzeko, paperak pilatzeko, ordenatzeko… “Federico Fellinik ‘Roma’ filmeko marrazki batzuk bidali zizkidan gutun batek sekulako balioa zuela uste nuen. Autografoak eta gutunak saltzen zituzten beste herrialde batzuetako dendetan, Victor Hugoren gutun batek balio izugarria zuen, baina Felliniren marrazkiak zituen gutun batek ez zuen baloraziorik”, esan zuen orduan bildumagileak.
Horren guztiaren ondorioz, ikertzaileek berak inoiz izan ez zuenerako oinarri bat aurkitu zezaketen leku batean pentsatu zuen: zerbaitekin ikertzen hastea, egile batetik abiatuta, garai batekoa… eta horrek Donostian egon behar zuela. Eta han jarraitzen du, hor dago bere ondarea.
